Screw-Driver, όνομα και πράμα

Το όχημα που βλέπουμε στο παραπάνω βίντεο είναι το ZIL-29061, κατασκευασμένο στη Ρωσία κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Το ZIL-29061 σχεδιάστηκε με σκοπό να μπορεί να κινήθει σε κάθε είδος εδάφους, ακόμα και σε νερό! Φυσικά δεν αρκέστηκαν μόνο στην κατασκευή του ZIL-29061, αντιθέτως προχώρησαν στη δημιουργία και άλλων παρόμοιων οχημάτων που φαίνονται στις ακόλουθες εικόνες:

Πρωτότυπη η ιδέα των Ρώσων, δε νομίζετε; Και όμως, το πρώτο όχημα του είδους δεν είναι πρόιον της εφευρετηκότητας κάποιου Ρώσου επιστήμονα, αλλά του Γερμανού στρατιωτικού Johannes Raedel. Ο Raedel, βετεράνος του ανατολικού μετώπου, παρατήρησε ότι στα πυκνά χιονισμένα εδάφη στη Ρώσια, τα συμβατικά άρματα έσκαβαν τα χιόνια με τις ερπύστριες τους μέχρι που το κάτω μέρος έβρισκε στο χιόνι με αποτέλεσμα το άρμα να ακινητοποιείται.


Σύμφωνα με τον Siegfried Raedel, γιό του Johannes, η ιδέα για την κατασκευή ένος τέτοιου οχήματος του ήρθε καθώς παρατηρούσε μια μηχανή του κιμά. Έτσι, κατάφερε να πείσει τα κεντρικά στο Βερολίνο να του δώσουν το πράσινο φώς, ώστε να ξεκινήσει την κατασκευή. Σύντομα, ο Johannes μετατέθηκε στο Αυστρικό κέντρο ορεινών οχημάτων στο Τυρόλο. Χρησιμοποιώντας ότι υλικά είχε στη διάθεση του, ξεκίνησε να δίνει υλική υπόσταση στα σχέδια του. Η κατασκευή ξεκίνησε στις 10 Φευρουαρίου 1944 και ολοκληρώθηκε στις 28 Απριλίου του ίδιου χρόνου. Η δοκιμές του πρωτότυπου οχήματος έδειξαν ότι παρόλο που ήταν πολύ αργό, είχε υψηλή ελκτική ικανότητα. Αυτό όμως που εξέπληξε περισσότερο όσους ήταν παρόντες στις δοκιμές ήταν η εξαιρετική αναρριχητική ικανότητα του οχήματος, η οπόια αποδεικνύεται και απο τις ακόλουθες φωτογραφίες.


Μετά τον πόλεμο, σχέδια του Johannes βρέθηκαν στα χέρια τόσο των Ρώσων όσο και των Αμερικανών, οι οποίοι προσπάθησαν να τα αξιοποιήσουν φτιάχνοντας δικά τους αντίγραφα, όπως το Ρωσικό ZIL-29061 που είδαμε παραπάνω και το Αμερικανικό Fordson Snow Devil (δεξιά).


Το νεότερο όχημα του είδους, κατασκευάστηκε απο τους Βρετανούς εξερευνήτες Steven Brooks και Graham Stratford, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το δημιουργημα τους (αριστερά) για να διασχίσουν το πέρασμα Bering Strait, από την Αλάσκα στη Ρωσία.

Ακόμα αξίζει να αναφερθεί ότι οι δημιουργοί του Rise of the Reds (mod C&C Generals:Zero Hour) συνδιάσαν το Ρωσικό ερπυστριοφόρο όχημα MT-LB μέ το ZIL-29061, απ' όπου προέκυψε το Ρωσικό ανιχνευτικό όχημα Mishka:

+

=

Μια πολύ όμορφη προσθήκη στο mod και ποιός ξέρει..... ίσως σε κάποια στρατιωτική αποθήκη να υπάρχουν δεκάδες τέτοια οχήματα έτοιμα ανά πάσα στιγμή να οργώσουν τις πιο παγωμένες κοιλάδες και να κατακτήσουν τις πιο ψηλές βουνοκορφές....

2B1 Oka

Το 2B1 Oka είναι ένα Ρωσικό αυτοκινούμενο πυροβόλο με διάμετρο κάνης 420mm (!!!). Το πρώτο πειραματικό μοντέλο ήταν έτοιμο το 1957. Το 20 μέτρων (!!!) κανόνι του, του έδινε τη δυνατότητα να εξαπολύει βλήματα βάρους 750 κιλών σε απόσταση μέχρι και 45 χλμ.

Εξαιτίας δυσκόλιων που παρουσιαζόταν κατά το γέμισμα, το Oka μπορούσε να ρίξει με συχνότητα μιας βολής άνα πέντε λεπτά. δοκιμές του στρατού εδείξαν ότι υπήρχαν αρκετά ακόμα μειονεκτήματα που οφειλόταν στην όλη σχεδιάση. Η οπισθοδρόμηση κατά τη βολή ήταν τόσο ισχυρή, που μπορούσε να προκαλέσει καταστροφές στα γρανάζια των τροχών, το σύστημα μετάδωσης και άλλα σημεία του ίδιου του άρματος.

Η προσπάθεια για διόρθωση των προβλημάτων συνεχίστηκε μέχρι το 1960, άλλα τελικά το πρόγραμμα ματαιώθηκε, καθώς ο στρατός στράφηκε προς τους τακτικούς πυρηνικούς πυράυλου, απορρίπτοντας έτσι την ιδέα υπερ-πυροβόλων όπλων.

Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το Oka έμοιαζε αρκετά με το Basilisk του στρατού των Imperial Guards, όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα, χωρίς την προστατευτική ασπίδα.

Ένα παράξενο χόμπι

Ένας τύπος από ένα μικρό χωριό κοντά στο Novosibirsk στη Ρωσία έχει ένα προτότυπο χόμπι..... κατασκευάζει μοντέλα παλιών αρμάτων σε πραγματική κλίμακα!

Τα μοντέλα που επιλέγει να κατασκευάζει είναι αυτά που έχουν καταστραφεί στον πόλεμο και όμοια τους δεν έχουν διασωθεί πουθενά στον κόσμο. Γι' αυτό το λόγο, βρίσκει φωτογραφίες του άρματος που τον ενδιαφέρει και αφου τις μελετήσει ξεκινάει την κατασκευή.

Όλα του τα μοντέλα έχουν πραγματικές διαστάσεις και μπορούν να κινούνται. Προμηθεύεται τους κινητήρες, ταχύτητες κλπ από σύγχρονα οχήματα και τα αναπροσαρμόζει ώστε να δώσει "ζωή" στα άρματα του.

Κάποτε έβγαλε βόλτα ένα απο τα μοντέλα του στη γειτόνια. Ο πανικός που προκλήθηκε δεν περιγράφεται, καθώς πολλοί κάτοικοι μην ξέρωντας τη συμβαίνει ειδοποίησαν την αστυνομία που έσπευσε να δεί γιατί τα τανκ είχαν βγεί στους δρόμους.

Το όνειρο του, όπως λέει ο ίδιος, είναι να φτιάξει ένα λειτουργικό μοντέλο αεροπλανοφόρου.

T28 Super Heavy Tank

Το T28 Super Heavy Tank (γνωστό και ως 105 mm Gun Motor Carriage T95) ήταν ένα πρωτότυπο αυτοκινούμενο πυροβόλο σχεδιασμένο από τον Αμερικανικό Στρατό κατά το Β'ΠΠ.Το άρμα αρχικά σχεδιάστηκε ώστε να δασπάσει τη Γερμανική άμυνα στη γραμμή Siegfried και αργότερα κρίθηκε ικάνο να συμμετέχει στην εισβολή στα Ιαπωνικά εδάφη. Αν και συνήθως αναφέρεται ως super-heavy tank, το Τ28 ανασχεδιάστηκε σαν 105 mm Gun Motor Carriage T95 το 1945 και μετά μετονομάστηκε σε super heavy tank το 1946.

Το Τ28 σχεδιάστηκε ως αντίπαλος για τα Γερμανικά υπεράρματα, οπως το Maus και το E-100. Η ιδέα για την κατασκευή του Τ28 εμφανίστηκε το 1945, πολύ αργά για να χρησιμοποιηθεί στο Β'ΠΠ. Το αρχικό όνομα του προγράμματος ήταν Τ28. Η εταιρία Pacific Car & Foundry το ετοίμασε για να το στείλει στα μέτωπα τις Ευρώπης, αλλά μέχρι το πρώτο άρμα να είναι έτοιμο γιά μάχη, ο πόλεμος είχε τελείωσει. Το σχέδιο έλεγε να φτιάξουν 5 πρωτότυπα οχήματα αρχικά και στη συνέχεια άλλα 20.

Επειδή το όχημα δεν είχε πυργίσκο, το Τ28 θύμιζε περισσότερο αυτοκινούμενο πυροβόλο και μετονομάστηκε το 1945 σε T95 Gun Motor Carriage, άλλα τον Ιούνιο του 1946 το όχημα ξαναονομάστηκε T28 Super Heavy Tank. Πάντα επηκρατούσε η διαφωνία ότι δεν ήταν ούτε Super Heavy Tank ούτε αυτοκινούμενο πυροβόλο αλλά θύμιζε περισσότερο καταστροφέα αρμάτων.

Το συνολικό του βάρος (με πλήρη εξοπλισμό) έφτανε 86 τόνους. Για να μετακινηθεί με όλο αυτο το βάρος χρειαζόταν τέσσερις ερπύστριες αντί για δύο, η κάθε μια απο τις οποίες είχε φάρδος 328mm. Οι εξωτερικές ερπύστριες μπορούσαν να αφαιρεθούν για ευκολότερη μεταφορά, όπως φαίνεται και στη διπλανή εικόνα.

Δύο πρωτότυπα του Τ28 φτιάχτηκαν τελικά. Το ένα αχρηστεύθηκε απο φωτιά στον κινητήρα κατά τη διάρκεια ασκήσεων στη Yuma το 1947. Το άλλο αναφέρθηκε ώς ελλατωματικό και υποτίθεται δόθηκε για παλιοσίδερα. Το Τ28 ποτέ δεν υπηρέτησε σε μάχη καθώς επισκιάστηκε απο τα Τ29 και Τ30. Το Τ29 έφερε το ίδιο όπλο με το Τ28 αλλά σε κανονικό περιστρεφόμενο πυργίσκο. Το Τ30 έφερε όπλο μεγαλύτερου διαμετρήματος και ισχυρότερο κινητήρα. Το πρόγραμμα του Τ28 τελικά τερματίστηκε τον Οκτώβριο του 1947.

Το 1974 το 2ο απο τα πρωτότυπα βρέθηκε εγκαταλελημένο σε μια αλάνα στο Fort Belvoir της Virginia. Κανείς δε ξέρει που βρισκόταν τα 27 χρόνια που μεσολάβησαν. Είναι το μοναδικό που έχει απομείνει και εκτίθεται στο μουσείο αρμάτων και ιππικού Patton στο Kentucky.